Wat een week..

Ik zou woensdag mee gaan op de farmvisits, maar er waren alleen twee paarden die hun jaarlijkse boosters nodig hadden. Ewen zei dus dat ik beter een keertje op een drukkere dag mee kon gaan. Helaas was het ook op de praktijk niet zo druk. We hadden in de ochtend maar een paar consulten en daarna vier operaties. Gelukkig waren het wel interressante operaties: de eerste was een hond die was aangereden. Hij had een poot op twee plaatsen gebroken en een diepe wond. We hebben die dus met schroeven en externe pinnen vastgezet. Ik heb er tegelijkertijd veel van kunnen leren. Wanneer je pinnen gebruikt, waar je ze plaatst en wanneer je externe of interne pinnen gebruikt bijvoorbeeld. De tweede operatie was een gewone sterilisatie van een kat, maar de vierde was een hond die was aangevallen door haar eigen dochter. Twee jaar lang hebben de honden het prima met elkaar kunnen vinden, maar een maand geleden werd ze voor het eerst door haar dochter aangevallen. Ze had toen een paar enorme bijtwonden in haar nek. Deze keer was ze er nog slechter aan toe. Er was een grote lap huid losgescheurd van de schouder en had meerdere beten in haar nek en rug. We konden tijdens het scheren rond de wonden zelfs de littekens van de vorige keer nog duidelijk zien.. We hebben de lap in zijn geheel moeten verwijderen omdat de kans groot was dat het anders zou afsterven. Uiteindelijk hield ze er een 20 cm grote hechtwond aan over en hier en daar wat hechtingen in haar nek. Helaas konden we de eigenaar er niet van overtuigen dat de twee honden apart moesten worden gehouden. Dat is denk ik het lastigste aan het dierenarts zijn: eigenaren overtuigen van de ernst van de situatie of adviezen geven over de opvoeding of verzorging van hun huisdier. Gelukkig zijn er ook veel mensen die heel blij zijn met de extra adviezen die we ze meegeven!

Donderdag begon meteen heel chaotisch. Ik was mijn telefoon kwijt die ik ’s avonds zeker nodig had om te weten wie me zou ophalen voor hockeytraining. Toen ik het net optijd had gevonden om vervolgens een sprintje te trekken naar mijn bus, bleek die laat te zijn. Ik stond dus alsnog een kwartier in de kou met een half opgeladen mobieltje. Eenmaal aangekomen kon ik meteen de auto weer instappen omdat we naar twee paarden en een pasgeboren kalf gingen. Het eerste paard was kreupel, dus moesten we een paar tests doen om te kijken waar het vandaan kwam. Het bleek dat er een hoefnagel te dicht op het leven was geslagen en daardoor erg pijnlijk was. Gelukkig was het dan ook weer makkelijk op te lossen! Het tweede paard moest worden gesedeerd omdat het bang was voor het scheerapparaat. Hier in Schotland is het namelijk traditie de paarden die worden gebruikt voor de jacht in een bepaald patroon op te scheren. Soms worden ze ook helemaal geschoren. Dit zorgt er met name voor dat zweet en vuil niet blijft hangen in de vacht. Heel appart gezicht!
Terug in de praktijk was het nogsteeds erg druk. De consulten waren heel gevarieerd en ik heb weer allerlei dingen geleerd. Ongeveer 10 minuten voordat mijn bus zou komen, kwam er een vrouw met een spoedgeval binnen. Een 12 jaar oude kat die nauwelijks kon ademen door een grote hoeveelheid vocht in zijn longen. Andy heeft het vocht toen met een drain proberen weg te laten lopen en het daarna een speciaal vochtafdrijvend middel gegeven. Net op het moment dat we dachten dat de kat weer stabiel was, kreeg het een hartstilstand. Het drainen van het vocht had ervoor gezorgd dat het hart geprikkeld werd en daardoor plotseling onregelmatig was gaan kloppen. Kort daarna kreeg het dus een hartstilstand. Andy heeft het toen met hartmassage en een adrenaline-shot weer op gang proberen te krijgen, maar dat was helaas niet gelukt. Nog erger was dat de kat eigenlijk van de man van de eigenaresse was die 2 weken geleden was overleden. Helaas was het niet anders en hebben we deze kat niet kunnen redden…
Ik had dus ook mijn bus gemist en kon daarom niet optijd thuis zijn om op te worden gehaald door Rachael (Zij komt mij altijd ophalen voor hockeytraining). Gelukkig vonden ze het niet erg.Volgende week train ik weer gewoon mee en mogelijk heb ik zaterdag een wedstrijd.
Eenmaal thuis had ik dus tijd om mijn mail te lezen. Veel leuke mails over mijn blogs (thanks!), maar ook een mail met vervelend nieuws. Mijn aanmelding bij de universiteit van Nottingham was niet succesvol geweest. Alle universiteiten komen namelijk rond deze tijd met de uitnodigingen voor de interviews, waarvan ik hoopte er eentje te krijgen. Helaas dus geen van Nottingham… Hopen op een interview van de andere drie universiteiten dus (Glasgow, Liverpool en Bristol).

Vandaag was het heel druk tijdens de consulten, maar hadden we maar twee operaties. Tijdens de operatie van Louise heb ik geassisteerd en vertelde ze over haar reis naar Zuid-Afrika. Toevallig, dacht ik. Toen ik haar vroeg met welke organisatie zij precies was gegaan, vertelde ze me dat ze met African Conservation Experience was gegaan op het Shimongwe project. Helemaal toevallig dus! Dat is namelijk precies hetzelfde project dat ik ga doen in maart en april! Zij was er tijdens haar studie geweest en heeft kennelijk dezelfde begeleider als ik. Ze vond het helemaal fantastisch en ze weet zeker dat ik er een hele leuke tijd ga hebben. Ik heb er dus nog meer zin in!
Ook vandaag kreeg ik jammer genoeg weer slecht nieuws. Dit keer van Bristol University met weer hetzelfde verhaal als waar Nottingham mee kwam. Op dit soort momenten ben ik toch weer heel blij dat ik hier lieve vrienden heb die me dan een beetje kunnen steunen. Vooral van Laura en haar vriend. Het is nu dus 50/50 geworden. Hopelijk mag ik jullie binnenkort laten weten dat er beter nieuws is binnengekomen. Fingers crossed in ieder geval. Ik houd jullie op de hoogte.

Liefs